DEVRİMCİ MISTIKLAR ÇİFT YARATILMIŞ…

DEVRİMCİ MISTIKLAR ÇİFT YARATILMIŞ…

Kimi olaylar vardır, kendini onu yaşamış sanırsın, ya çok hoşuna gittiğinden yada olayı yaşayanlar tanıdığındır. Olayın yılını anımsamıyorum, olay yeri Bodrum, Veli Bar, olayın kahramanları ressam Mehmet Sönmez ve Veli Bar’ın sahibi Veli. İki eski arkadaşım da yaşamıyorlar.

Mehmet Sönmez 68 kuşağından yetişen çok iyi bir ressamdır. Istanbul’u terk etmiş, Bodrum’da yaşardı. Istanbul’a geldiğinde Cuma Sohbetleri’ne gelir, bizlerle hasret giderirdi. Bigün Perşembe ve Cuma Sohbetleri’ni kitaplaştırmak isterim. O kadar çok anım var ki o gecelerde, hepsini unutmaktan korkuyorum. Mesela Nezip Fazıl Kısakürek öldüğü gece “Türkiye önemli bir şairini kaybetti…” dediğim için Fazıl Hüsnü Dağlarca bana kızıp, küsmüştü.

Neyse, gelelim bizim olaya, Mehmet’in lakabı “Asker Mehmet”. Sanırım 12 Mart darbesi sırasında konulmuş bu lakap, Mahir’ler Maltepe Cezaevi’nden kaçarken oraya gönderilmiş koruma olarak. Mehmet o günü “Minibüsten inerken tabanca paçamdan düştü, ben ne anlarım silahtan…” diye anlatırdı, sinema gibi oynardı ve bizi kırıp geçirirdi.

Bir sabah Veli barına geliyor, sezon bitmiş, tek-tük esnaf arkadaşları gelir, çay, kahve içerler diye erken geliyor. Hürriyet Gazetesi’ni açmış, tam ölüm ilanlarını okurken, “Vefat, Mehmet Sönmez, (Asker)” ilanına gözü takılır. Oysa neredeyse sabaha kadar sohbet etmişlerdir. Veli hemen o bölümü koparır, bahçedeki ağaca asar. Artık en yakın arkadaşını kaybetmiştir, o saatte kendine bir rakı koyar ve gelenlere, o üzgün ve rakılı halini soranlara ağacı gösterir. Ölüm ilanını her okuyan viskisini, şarabını, rakısını söyler. 10-15 kişi olmuşlardır, tam bir ağlama senfonisi durumundadırlar. 2-3 saat geçmiştir, yavaş yavaş şişeler açılmaya başlanmıştır, kapıdan gözlerini ovuştura ovuştura Mehmet Sönmez girer. O sahneyi sadece Veli anlatabilir, millet hem arka arkaya içmekten, hem de üzüntüden çakırkeyf olduğundan, hortlak görmüşe döner ve bağıra bağıra bahçeden kaçmaya başlar. Mehmet Veli’ye ne olduğunu sorar ama Veli gülmekten bitürlü yanıtlayamaz. İnsanın ismi, yaşı ve lakabı aynı olur mu demeyin, aynen olur.

Geçen gün facebook’tan bir mesaj geçti, Mustafa’yı kaybetmiştik, bir de fotoğrafını koymuşlar. Mustafa’yı tanıdığımda ona Mustafa yada Mıstık mı diyordum yada Yaşar mı diyordum, kesinlikle bilmiyorum. Daha doğrusu hâlâ esas adının hangisi, kod adının hangisi olduğunu bilmem, bildiğim tek şey Mıstık’ın yaşamımda çok önemli bir yeri olduğudur. 12 Eylül’de yakalandığında, onca işkenceye karşın dik durmuş, hiç isim vermemiş birisidir. Kazasız atlattığım darbe günlerini borçlu olduğum 4 kişiden biridir Mıstık.

Mıstık’la Türkiye’yle sınırlı kalmadı yoldaşlığımız, Paris’e gittiğimde de hemen hemen hep beraberdik. Açtığım balıkçı lokantasını beraber götürdük, siyaseti hep beraber tartıştık, orada da pek ayrılmadık. Yazıyı okuyunca gerçekten bir yanım koptu, elim ayağım boşandı.

Kafamı karıştıran tek olay vardı, o da Mıstık’ın Türkiye’de ölmesi. Gelmiş olsa mutlaka haberim olurdu, neyse ben de bu olayı yaydıktan sonra Paris’teki yoldaşlarımı haberdar ettim. Herkes seferber oldu, hatta ortak yoldaşımız Haydar oradan Türkiye’yi ayağa kaldırmış. Hem bana inanıyorlar ama orada yaşayan bir insanın ölümünü nasıl benim Türkiye’den haber verdiğime akıl sır erdiremiyorlar. Meğer Mıstık Paris’ten Fransa’nın başka yerine taşınmış, onlar da haber alamamışlar.

2 gün önce faceden Yaşar bana arkadaşlık gönderdi, çok kötü oldum, arkadaşlar anı sayfası yapmış diye tekrar ağlamaya başladım. 2-3 gün beklettim arkadaşlığı. Twiterdan bir mesaj geldi, “Ahmet, bana acele yaz, ben Yaşar…” Gerisini siz düşünün, aynı Veli Bar’dakiler gibi hortlak görmüşe döndüm. Şoku kısa sürede atlattım ve Mıstık’la konuşmaya başladık. Benzerliğe Mıstık’ta şaşırmış, Fransa’da başsağlığı telefonlarına yanıt veriyordu. Nasıl sevineceğimi şaşırdım ama başka yoldaşımızı kaybetmiştik, sevincim kursağımda kaldı. Demek ki devrimci Mıstıklar çift yaratılmış.