ERTUĞRUL KÜRKÇÜ’NÜN SAMANLIĞINDA, APO’NUN HÜCRESİNDEYİM…

ERTUĞRUL KÜRKÇÜ’NÜN SAMANLIĞINDA, APO’NUN HÜCRESİNDEYİM…

Önceki yazımda da söylemiştim ya, bugünlerde yazı yazmakta zorlanıyorum diye, her yazı bana yeni bir cinayet fotoğrafı gibi gelmeye başladı. Sadece ben mi, eşim Hilal de sabah akşam ölüm haberleriyle irkiliyor, çocuklarımız da tedirgin, bizi tek mutlu eden umudumuz, hiç kaybolmuyor.

Pazar günü Barış Platformu’nun basın toplantısına gittim. Galatasaray Lisesi’ne doğru yürüyoruz 3 arkadaş, uzaktan 2 toma gözüktü hemen. 100’e yakın da polis vardı bizi bekleyen. O kadar deneyim sahibi olmuşuz ki artık, saldırı olup olmayacağını hissedebiliyoruz. Basın açıklaması yapılırken Antalya Milletvekili Saruhan Oluç’la gözgöze geldik. Bütün bu karmaşalara karşın her zaman gülümseriz birbirimize. Ama Saruhan’la ilk kez gülümseyemedik, ikimizin de “Birazdan bişeyler olacak…” bakışı vardı.

3-4 arkadaşımız konuştu ve basın toplantısının bittiği açıklandı. Herkes dağılmaya hazır ve Erdoğan’ın hırsızlığı üzerine slogan atılmaya başlandı. Sen misin hırsızlık üzerine slogan atan, emniyet müdürlerinden biri hemen emri verdi, “Kasklar giyilecek, tomalar su fışkırtacak, gaz bombaları atılacak…”

Herkes birbirine “Panik yok, geç, geç…” diye bağırdı. Biz arkaya doğru yürümeye başladık, polis tomaların önünde hiza veriyor “Gel, gel…” diyerek. Ve olan oldu, barışa karşı hırsızlığı savunanlar atışa başladılar. Haberini aldım sonradan, Saruhan’a 3 fişek isabet etmiş.

İşte o an gözümün önüne öldürülmekten samanlığa saklanarak kurtulan Ertuğrul Kürkçü geldi. O nasıl bir inançtır ki, öyle bir durumdan çıkıp, en yakın mücadele arkadaşlarını kaybedip ve onca yıl hapis yatıp hâlâ dimdik ayakta mücadele vermek. Gözümün önüne Mersin adayıyken çocuklarla koşması geldi, sanırım bizi güzel yapan buydu ve basın toplantısında gülümseyemediğim Saruhan yoldaşıma gülümsedim.

Sonra o acı içindeyken gülümsedim diye utandım kendimden ama tam o sırada Abdullah Öcalan’la empati kurdum. Bir inanç uğruna bunca ölümden geçip, her yanı beyazlamış son fotoğraflardan biri geldi gözümün önüne, o gülümseyen fotoğrafı. Ona da gülümsedim ama son aylarda tecritte olduğunu düşünüp yine utandım.

Gülümsemekle utanç arasında gidip gelirken 77’de katledilen 1 Mayıs yoldaşlarımıza türkü yapan Ruhi Su geldi gözümün önüne. Hep gülümseyen bir suratı vardı Ruhi amcanın, ona da gülümsedim. Onlarca kez tutuklanan babama, Nazım Hikmet’e, Kemal Tahir’e, Orhan Kemal’e, Rıfat Ilgaz’a, Fethi Naci’ye gülümsedim.

Dimdik idama giden yoldaşlarıma gülümsedim, 70 yaşında savaşan Behice Boran’a gülümsedim, Deniz Gezmişleri kurtarmak için ölen Mahir Çayan’a gülümsedim. 80’inde hâlâ bizimle devrimi tartışan Mihri Belli’ye, 100’üne merdiven dayayıp da yılmadan bize mesaj gönderen Vedat Türkali’ye gülümsedim. Sinemaya gülümsedim Yılmaz Güney’le Fatoş Güney hâlâ bizim yanımızdayken…

O kadar çok gülümsedim ki oğlum garip garip bakmaya başladı. Ben de neden gülümsediğimi anlasın diye bu yazıyı yazmaya karar verdim. Barışa gülümsemeye devam edeceğim ölene dek…